خودشناسی از عناصر بنیادی هر نظام اخلاقی است. جهتگیری روانشناختی در نظام اخلاقی رازی و سلامتمحور بودن آن، خودشناسی را در مفهوم «شناخت عیوب نفس» به کار برده است. شناخت عیوب نفس گام نخست در پیشگیری و درمان بیماریهای دل است. رازی در این مقام، «خود نقدی» را توصیه نمیکند، بلکه رؤیت عیوب نفس در آینه دیگران را مورد بحث قرار میدهد. چنین رهیافتی محتاج بیان مهارتهای نقدپذیری است. مقالۀ حاضر با تحلیل منابع رازی و مقایسۀ آن با میراث روایی به نقد و سنجش رهآورد وی در خودشناسی میپردازد.