TY - JOUR ID - 2290 TI - دین انسانی یا انسان دینی JO - انسان پژوهی دینی JA - RA LA - fa SN - 2251-6024 AU - هاجر نیلی احمدآبادی, مجید صادقی حسن آبادی و AD - استادیار گروه الهیات دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه اصفهان - دانشجوی کارشناسی ارشد فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه اصفهان Y1 - 2011 PY - 2011 VL - 7 IS - 24 SP - 95 EP - 132 KW - دین اسلام KW - الینه شدن KW - دین انسانی KW - انسان دینی KW - دین و فطرت DO - N2 - محوری‌ترین مسأله در ادیان آسمانی رابطه انسان و خدا یا دین و انسان است. وجه غالب در جهان‌بینی دینی آن است که دین برای انسان آمده و آنچه خواسته شده «انسانِ دینی» است. سیطره نگرش انسان محوری در غرب برخی متفکران را بر آن داشت که «دینِ انسانی» را به جای «انسان دینی» مطرح کنند. دغدغه اصلی آنان این بود که اگر دین، انسانی نباشد و اقتضائات، امیال و گرایش‌های آدمی را مد نظر قرار ندهد و فقط تعالیمی از بالا به قامت روح و اندیشه او پوشانده شود، از خود تهی و بیگانه خواهد شد و لذا بر وصف انسانی بودن دین تأکید کردند. مهم‌ترین شاخصه‌های انسانی بودن یک حقیقت تکیه بر امیال اصیل انسانی از قبیل عقلانیت و حقیقت‌جویی، زیبایی‌دوستی، نیکی‌طلبی، میل به جاودانگی و کرامت و شرافت است. دین اسلام به عنوان آخرین دین آسمانی، علاوه بر این‌که انسان را دینی خواسته است، انسانی هم هست. مقاله با تکیه بر دو محور، یکی فطرت و ابتنای اسلام بر آن و دیگری جامعیت و فراگیری همه جانبه اسلام، به اثبات این وصف متعالی می‌پردازد که دین انسانی یا انسان دینی منفصله مانعة الجمع نیست. UR - https://raj.smc.ac.ir/article_2290.html L1 - https://raj.smc.ac.ir/article_2290_2bd4ca867908160ed0fec40e80638833.pdf ER -